Progresja napadowego migotania przedsionków do form utrwalonych występuje z częstością 5,5% rocznie. Do niniejszej analizy włączono uczestników badania RACE V z min. rocznym monitorowaniem czynności serca. Do badania RACE V włączono 750 chorych z wywiadem napadowego migotania przedsionków, którzy mieli ≥2 objawowe, udokumentowane epizody arytmii lub 1 udokumentowany i ≥2 objawowe epizody, co do których istniało podejrzenie, że były migotaniem przedsionków. Pacjenci mieli implantowany rejestrator arytmii lub stymulator serca, w którym na podstawie AHRE powyżej 190/min trwającego >6 min rozpoznawano migotanie przedsionków. Progresję migotania zdefiniowano jako przejście postaci napadowej do przetrwałej lub utrwalonej lub progresję ładunku napadowego migotania przedsionków o >3%. W trakcie ponad dwuletniej obserwacji u 51 z 417 pacjentów (5,5% rocznie) stwierdzono progresję migotania przedsionków. W analizie wieloczynnikowej rozpoznano następujące predyktory progresji:
- wydłużony odstęp PQ,
- obniżona funkcja lewego przedsionka,
- niedomykalność zastawki mitralnej,
- powiększony obwód talii (wartość c statystyki tego modelu 0,709).
Po uwzględnieniu w modelu markerów stanu zapalnego, miażdżycy, krzepnięcia i rozciągnięcia kardiomiocytów c statystyka wzrosła do 0,830.
https://heart.bmj.com/content/early/2022/07/20/heartjnl-2022-321027
