CRT poprawia rokowanie pacjentów z niespecyficznymi zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego, ale nie u osób z RBBB – wskazują wyniki metaanalizy kluczowych badań nad resynchronizacją. Przeanalizowano dane na poziomie pacjentów z badań: MIRACLE, MIRACLE-ICD, MIRACLE-ICD II, REVERSE, RAFT, BLOCK-HF, COMPANION, MADIT-CRT za pomocą bayesowskiego hierarchicznego modelu regresji w celu oceny korzyści z CRT w zależności od morfologii zespołu QRS. W sumie 4549 osób miało LBBB, 691 – RBBB, 1024 – niespecyficzne zaburzenia przewodzenia śródkomorowego. W badanej ponad sześciotysięcznej grupie 25% stanowiły kobiety, a średnia wieku wyniosła 66 lat. Ponad 60% miało implantowany CRT z lub bez defibrylacji. CRT zmniejszała ryzyko hospitalizacji z powodu niewydolności serca lub zgonu (HR 0,73; CrI 0,65-0,84) u pacjentów z zespołem QRS ≥ 150 ms: z LBBB (HR 0,56; CrI 0,48-0,66), z niespecyficznymi zaburzeniami przewodzenia śródkomorowego (HR 0,59; CrI 0,39-0,89), ale nie u osób z RBBB (HR 0,97; CrI 0,68-1,34), p dla interakcji < 0,001. Nie stwierdzono związku między CRT a hospitalizacjami z powodu niewydolności serca lub zgonem u osób z QRS < 150 ms (morfologia QRS bez znaczenia). Zdaniem autorów należy ponownie rozważyć łączenie RBBB i niespecyficznych zaburzeń przewodzenia w jedną kategorię „non-LBBB”.
https://www.ahajournals.org/doi/10.1161/CIRCULATIONAHA.122.062124