Obecne wytyczne zalecają implantację kardiowertera-defibrylatora w prewencji pierwotnej nagłego zgonu sercowego po 40-90 dniach optymalnej terapii, jeśli frakcja wyrzutowa lewej komory jest ?35%. W przypadku wzrostu frakcji powyżej 35% nie zaleca się implantacji tego urządzenia. Chaudhari i wsp. ocenili związek między śmiertelnością a obecnością ICD u pacjentów z wywiadem choroby wieńcowej i dysfunkcją lewej komory, u których frakcja wyrzutowa wzrosła >40%.
Autorzy przeanalizowali retrospektywnie dane pacjentów od stycznia 2010 do października 2014 w poszukiwaniu pierwszej dysfunkcji lewej komory (EF?35%) i następnej poprawy frakcji wyrzutowej ?40%. Tak wyselekcjonowaną kohortę podzielono wg obecności ICD a także częściowej (EF<50%) lub całkowitej poprawy frakcji wyrzutowej (EF?50%). Pierwszorzędowym punktem końcowym była śmiertelność całkowita.
Znaleziono 600 pacjentów z chorobą wieńcową dopasowanych do siebie w analizie propensity score matching. Ich średnie BMI wyniosło 29,9, wiek 63,9 lat; 67,8% stanowili mężczyźni. Zaobserwowano istotny spadek śmiertelności całkowitej w populacji z ICD (11,6% vs. 16,9%, HR 0,55, CI 0,31-0,98, p=0,04), co było widoczne głównie u osób, u których frakcja wyrzutowa się częściowo poprawiła.
Podsumowując, pacjenci z częściowo poprawioną frakcją wyrzutową lewej komory mają nadal podwyższone ryzyko zgonu, a ICD wydaje się poprawiać ich rokowanie. Niezbędne są dalsze, prospektywne analizy tego problemu.
Oprac. na podstawie Chaudhari AR i wsp. Outcomes of withholding implantable cardioverter in patients with coronary heart disease and recovered left ventricular function. B-AB07-02
