Wyjściowe ryzyko udaru niedokrwiennego pacjentów z migotaniem przedsionków przed rozpoczęciem leczenia przeciwkrzepliwego spadło o ¼ w latach 2007-2018, mimo wzrostu średniego wieku i czynników ryzyka udaru mózgu. Do obserwacyjnego badania FinACAF włączono kolejnych pacjentów z migotaniem przedsionków w Finlandii w latach 2007-2018. W niniejszej analizie zastosowano 4-tygodniowy okres kwarantanny od rozpoznania migotania przedsionków, a uwzględniono wyłącznie czas obserwacji bez leczenia przeciwkrzepliwego. Obliczono wskaźniki występowania udaru niedokrwiennego w 4-letnich okresach w odniesieniu do wartości skali CHA2DS2-VASc. Zidentyfikowano 129 789 chorych z nowo rozpoznanym migotaniem przedsionków (blisko 50% kobiet, średni wiek 71 lat). W latach 2007-2010 i 2015-2018 średni wynik w skali CHA2-DS2-VA wzrósł z 2,5 do 3,0, a ryzyko udaru niedokrwiennego spadło o 25% z 36,7 do 27,6 incydentów na 1000 osobolat. Było to głównie spowodowane 32-proc. redukcją udaru niedokrwiennego u kobiet (szczególnie starszych i z wyższą punktacją w CHA2-DS2-VA). Wskaźnik występowania udaru u osób z 1 punktem w skali CHA2-DS2-VA był stabilny w czasie i wynosił 8,2 incydentów na 1000 osobolat.
