Główną utrwaloną arytmią komorową w arytmicznym prolapsie mitralnym jest migotanie komór; ekstrasystolia komorowa inicjowała 94% arytmii, a w 37% przypadków opisywano zwiększoną aktywność adrenergiczną przed epizodem. Do badania SAVE MVP włączono 225 pacjentów z arytmicznym prolapsem mitralnym i wywiadem częstoskurczu komorowego, migotania komór lub nagłego zatrzymania krążenia niezakończonego zgonem z 35 ośrodków. W tej populacji 146 chorych miało wyłącznie migotanie komór, 79 – utrwalony monomorficzny częstoskurcz komorowy (49 bez migotania komór, 30 z migotaniem komór), 1 chory miał epizod arytmiczny niesklasyfikowany. W tej populacji wystąpiło 278 utrwalonych arytmii komorowych: 65% miało migotanie komór, 26% – utrwalony monomorficzny częstoskurcz komorowy a 9% – polimorficzny częstoskurcz komorowy. Pacjenci z utrwalonym monomorficznym częstoskurczem komorowym byli starsi (45 vs. 42 lata, p = 0,03), częściej mieli wywiad rodzinny nagłej śmierci sercowej (25% vs. 13%, p = 0,03) i częściej obszary późnego wzmocnienia pokontrastowego ściany miokardium w rezonansie magnetycznym (53% vs. 28%, p = 0,003) w porównaniu z pacjentami wyłącznie z migotaniem komór. W 29% utrwalona arytmia komorowa była poprzedzona tachykardią zatokową, ekstrasystolia komorowa inicjowała arytmię komorową w 94% przypadków, 94% arytmii zostało przerwanych przez ATP, 11% osób doznało burzy elektrycznej.
