Dostępne metody stratyfikacji ryzyka nagłego zgonu sercowego u pacjentów po zawale serca są niewystarczające. Przeanalizowano 20 baz danych obejmujących łącznie 140 204 chorych po zawale serca, w których były obecne dane kliniczne, demograficzne, elektrokardiograficzne, obrazowe i biochemiczne. Oceniano występowanie pierwszorzędowego punktu końcowego pod postacią nagłego zgonu sercowego lub adekwatnych interwencji ICD (w podgrupie z implantowanym ICD) w następujących populacjach:
- z ICD implantowanym w prewencji pierwotnej NZK z EF ≤35% (n=7543; obserwacja 30 miesięcy),
- bez ICD z EF ≤35% (n=25 058, obserwacja 46,5 miesiąca),
- bez ICD EF >35% (n=107 603, obserwacja 57,6 miesiąca).
W grupie z ICD wystąpiło 1326 punktów końcowych, w grupie bez ICD z EF ≤35% – 1193, a w grupie bez ICD z EF >35% – 1567. W każdej z trzech podgrup wartość frakcji wyrzutowej słabo przewidywała wystąpienie nagłego zgonu sercowego (wartość c statystyki między 0,50 a 0,56). Włączenie do analizy innych parametrów, w tym danych z rezonansu magnetycznego serca nie przyniosło istotnej poprawy dyskryminacji NZK.
https://academic.oup.com/eurheartj/advance-article/doi/10.1093/eurheartj/ehae326/7815795
