Stymulacja biwentrykularna endokardialna i stymulacja lewej odnogi pęczka Hisa pozwalają uzyskać lepszą resynchronizację niż stymulacja biwentrykularna epikardialna. Badacze z Londynu ocenili:
- czas aktywacji lewej komory (LVAT-95, czas potrzebny do aktywacji 95% lewej komory),
- wskaźnik dyssynchronii lewej komory (LVDI, odchylenie standardowe czasów aktywacji lewej komory),
- czas aktywacji obu komór (BIVAT-90, czas potrzebny do aktywacji 90% komór),
- wskaźnik dyssynchronii obu komór (BIVDI, odchylenie standardowe wszystkich czasów aktywacji),
- bliznę w MRI serca
u 11 pacjentów ze wskazaniem do CRT. U jednego pacjenta nie wykonano pomiarów z powodu trudności anatomicznych. U 10 pozostałych pacjentów podczas zabiegu wykonano trzy protokoły stymulacji:
- BiV-epi – stymulacja z elektrody prawokomorowej + elektrody lewokomorowej położonej nasierdziowo w żyle tylno-bocznej/bocznej przez zatokę wieńcową,
- BiV-endo – stymulacja z elektrody prawokomorowej + elektrody lewokomorowej położonej od strony wsierdzia w segmencie podstawnym/środkowym ściany bocznej lewej komory,
- LBBAP – stymulacja z lewej odnogi pęczka Hisa od strony endokardium lewej komory (po potwierdzeniu potencjałów Purkinjego).
Podczas poszczególnych stymulacji oceniano prędkość narastania ciśnienia w lewej komorze za pomocą systemu Coroflow. Najlepsze parametry resynchronizacji lewej komory uzyskano podczas stymulacji BiV-endo i LBBAP (odpowiednio: LVAT-95: 48,5±14,9 ms, P = 0,001; LVDI: 16,6±6,4 ms, P = 0,002; LVAT-95: 48,9±12,5 ms, P = 0,001; LVDI: 15,3±3,4 ms, P = 0,001 vs LVAT-95: 79,2±13,1 ms; LVDI: 26,6±3,4ms w BiV-epi). Podobnie parametry synchronii obu komór były lepsze podczas stymulacji BiV-endo i LBBAP niż BiV-epi (BIVAT-90 i BIVDI p < 0,05). Odsetek ostrej odpowiedzi hemodynamicznej wyniósł odpowiednio: 90% w BiV-endo, 70% w LBBAP i 50% w BiV-epi. Obecność blizny w okolicy przegrody zmniejszała korzyści z LBBAP.
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(22)02576-0/fulltext
