Stymulacja w trybie DDD-CLS wiąże się z rzadszym występowaniem AHRE w porównaniu ze stymulacją DDD szczególnie u pacjentów bez bloku przedsionkowo-komorowego i bez wywiadu migotania przedsionków. Do wieloośrodkowego, randomizowanego badania B3 włączono 1210 pacjentów z chorobą węzła zatokowego i niewydolnością chronotropową z lub bez bloku przedsionkowo-komorowego ze wskazaniami do stałej stymulacji serca. Pacjentów randomizowano do implantacji dwujamowego układu stymulującego z algorytmem CLS (n = 612) lub klasycznego układu DDDR (n = 598) i obserwowano przez 3 lata. Pierwszorzędowym punktem końcowym było wystąpienie AHRE ≥ 6 minut, udar lub TIA. Obserwowano go rzadziej grupie CLS niż DDDR (odpowiednio 50,6% vs. 55,7%; HR 0,84; p = 0,035; NNT 22,2), głównie z powodu redukcji AHRE trwających od 6 godzin do 7 dni. Udary/TIA występowały z podobną częstością w obu grupach (1,3%). Wpływ stymulacji z CLS na redukcję AHRE był widoczny głównie u pacjentów bez bloku przedsionkowo-komorowego (23% redukcja ryzyka względnego, p = 0,008) i bez wywiadu migotania przedsionków (27% redukcja ryzyka względnego, p = 0,009).
https://academic.oup.com/europace/article/26/7/euae175/7700923
