Empiryczna stymulacja w porównaniu do monitorowania za pomocą ILR zmniejsza występowanie poważnych powikłań, ale nie redukuje epizodów omdleń u starszych pacjentów z blokiem dwuwiązkowym i niedawnym omdleniem. Do tego badania klinicznego z randomizacją włączono chorych ?50 roku życia z blokiem dwuwiązkowym, zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory i ?1 omdleniem w ciągu ostatniego roku. Pacjentów randomizowano do implantacji układu stymulującego serce (n=57) lub rejestratora arytmii (n=58). Oceniano występowanie zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych, omdleń, bradykardii wymagającej implantacji stymulatora serca i powikłań okołozabiegowych (złożony pierwszorzędowy punkt końcowy). W sumie 41 pacjentów miało LBBB, a 74 ? RBBB i blok jednej z wiązek lewej odnogi pęczka Hisa. Obserwacja trwała 33 miesiące. Złożony pierwszorzędowy punk końcowy występował rzadziej w grupie stymulatora serca niż w grupie rejestratora arytmii (20, 35% vs. 44, 76%, p<0,0001). Z kolei omdlenia były podobnie częste w obu grupach (29% vs. 26%, p=0,95). Wydaje się, że stosunkowo częste nawroty omdleń w grupie stymulatora serca mogą być związane z omdleniami wazodepresyjnymi.
Stymulacja empiryczna w bloku dwuwiązkowym vs. monitorowanie za pomocą ILR
