Stymulacja lewej odnogi pęczka Hisa przynosi korzyści u pacjentów z HFmrEF i LBBB. Do tego prospektywnego badania włączono kolejne osoby z HFmrEF (EF 35-50%) i LBBB, którym implantowano układ stymulujący lewą odnogę pęczka Hisa wraz z zastosowaniem optymalnej farmakoterapii zgodnej z wytycznymi lub stosowano wyłącznie optymalną farmakoterapię. Włączono 54 pacjentów: 37 implantowano stymulator lewej odnogi pęczka Hisa a 15 wdrożono wyłącznie optymalną farmakoterapię. W grupie stymulacji uzyskano:
- większą poprawę frakcji wyrzutowej: +14,75±7,37% vs. -2,42±2,84%, p<0,001,
- większą redukcję wymiaru końcoworozkurczowego lewej komory: -7,51±5,40 vs. -0,87±4,36mm, p<0,001,
- większą poprawę w skali NYHA: -0,84±0,76 vs. -0,13±0,74, p=o,004,
- porównywalną redukcję NT-proBNP po pół roku: -408,83±920,29pg/ml vs. -229,05±1579,17pg/ml, p=0,610.
W grupie stymulacji lewej odnogi rzadziej obserwowano hospitalizacje z powodu niewydolności serca i omdlenia niż w grupie kontrolnej po ok. 20±13-miesięcznym okresie obserwacji (0,0% vs. 40,0%, p<0,001).
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(23)02545-6/fulltext
