Stymulacja pęczka Hisa w porównaniu ze stymulacją dwukomorową pozwala na nieco wyższą poprawę frakcji wyrzutowej lewej komory u osób z przetrwałym migotaniem przedsionków i obniżoną funkcją lewej komory i wąskim zespołem QRS. Do wieloośrodkowego badania naprzemiennego ALTERNATIVE-AF włączono 50 pacjentów z przetrwałym migotaniem przedsionków i frakcją wyrzutową lewej komory ≤40% zakwalifikowanych do ablacji łącza z powodu złej kontroli częstości rytmu komór. Wszystkim chorym implantowano elektrodę do stymulacji pęczka Hisa, elektrodę lewokomorową do żyły bocznej lub przednio-bocznej a także elektrodę prawokomorową do wierzchołka prawej komory lub w okolicę przegrody międzykomorowej. Po implantacji układu wykonywano ablację łącza z dostępu udowego. Następnie chorych randomizowano do 9-miesięcznej stymulacji pęczka Hisa lub stymulacji dwukomorowej (faza pierwsza) a następnie do alternatywnego trybu stymulacji (również 9 miesięcy obserwacji; faza druga). Oceniono zmianę frakcji wyrzutowej.
Średnia wieku pacjentów wyniosła blisko 65 lat, a średni rytm komór ok. 93/min. Obie fazy badania ukończyło 38 uczestników i ich włączono do finalnej analizy. Stwierdzono istotną poprawę frakcji wyrzutowej podczas stymulacji pęczka Hisa w porównaniu do stymulacji dwukomorowej (faza pierwsza: stymulacja pęczka Hisa – poprawa frakcji o 21,3%, stymulacja dwukomorwa – poprawa frakcji o 16,7%, faza druga: stymulacja pęczka Hisa – poprawa frakcji o 3,5%, stymulacja dwukomorowa – spadek frakcji o 2,4%, p=0,015). Opisano również poprawy wymiaru końcoworozkurczowego i klasy NYHA w obu grupach (bez istotnych statystycznie różnic).
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(22)02172-5/fulltext
