Stymulacja lewej odnogi pęczka Hisa wiąże się z podobną poprawą frakcji wyrzutowej jak stymulacja przegrodowa. Perforacje przegrody występują częściej podczas LBBP niż stymulacji przegrodowej. Badacze z Walencji porównali 2 strategie stymulacji fizjologicznej: w pierwszej grupie u 162 kolejnych pacjentów punktem końcowym zabiegu była stymulacja przegrodowa (grupa LVSP), a w drugiej (n=161) u każdego pacjenta próbowano uzyskać LBBP (grupa LBBP). W grupie LBBP ostatecznie uzyskano LBBP u 71,4% osób, a LVSP u 24,2%. Z kolej w grupie LVSP znalazło się 42,7% osób z ostateczną morfologią LBBP i 50% z LVSP. W sumie u 184 chorych (57%) potwierdzono stymulację LBB i uzyskano krótsze czasy wystymulowanego zespołu QRS (115±9 ms) niż u osób spełniających tylko kryteria LVSP (121±13 ms, p<0,001). Początkowe parametry stymulacji były podobne w obu grupach, ale w grupie LBBP częściej występowały perforacje przegrody w czasie zabiegu (11,8% vs. 4,9%, p=0,026), które nie miały żadnych implikacji klinicznych. W podgrupie osób ze wskazaniem do CRT poprawę frakcji wyrzutowej stwierdzono w obu typach stymulacji (z 35±11% do 45±14% w LBBP, p=0,024; z 39±13% do 47±12% w LVSP, p=0,003). Wada strukturalna i wyjściowy LBBB były niezależnymi predyktorami braku stymulacji LBB.
