Hiszpańskie badanie z randomizacją LEVEL-AT, prezentowane podczas sesji Late Breaking Clinical Trials na Kongresie EHRA 2022 w Kopenhadze, dostarcza kolejnych dowodów na porównywalną skuteczność stymulacji układu przewodzącego i klasycznego CRT. Włączono 70 pacjentów z objawową niewydolnością serca z EF – 35%, z LBBB – 130 ms lub non-LBBB – 150 ms, których randomizowano do stymulacji pęczka Hisa/ stymulacji lewej odnogi (n = 35) lub implantacji standardowego układu CRT (n = 35). Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana w czasie aktywacji lewej komory (różnica ?12 ms przyjęta jako kryterium non-inferiority). Średnia wieku wyniosła ok. 67 lat, ok. 30% stanowiły kobiety, frakcja wyrzutowa lewej komory wyniosła średnio ok. 27%. Łącznie ośmiu pacjentów z grupy stymulacji układu przewodzącego miało ostatecznie wszczepione CRT, a dwóch chorych z grupy CRT miało ostatecznie stymulowany układ przewodzący. W analizie grup wyodrębnionych zgodnie z zaplanowanym leczeniem czas aktywacji lewej komory nie różnił się istotnie między grupą stymulacji układu przewodzącego a CRT (zmiana LVAT ?28?26 ms w grupie stymulacji układu przewodzącego i zmiana LVAT ?21?20 ms w grupie CRT, p < 0,001 dla kryterium non-inferiority). W półrocznej obserwacji 2,9% osób z grupy stymulacji układu przewodzącego zmarło lub było hospitalizowanych z powodu niewydolności serca w porównaniu z 11,4% z grupy CRT (p = 0,002).
autor grafiki: dr Sylwester Rogula
