Wieloośrodkowe badanie obserwacyjne przeprowadzone na grupie blisko 500 osób z frakcją wyrzutową ≤35% ze wskazaniami klasy I lub II do CRT wskazuje na lepsze wyniki stymulacji układu przewodzącego w porównaniu do stymulacji dwukomorowej. Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas do zgonu lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca. Włączono 477 chorych – 219 ze stymulacją dwukomorową, 87 ze stymulacją pęczka Hisa, 171 ze stymulacją lewej odnogi. Średni wiek wyniósł 72 lata, a średnia frakcja wyrzutowa 26%, 68% stanowili mężczyźni. Wystymulowany zespół QRS by węższy w grupie stymulacji układu przewodzącego (133±21 ms vs. 153±24 ms w grupie stymulacji dwukomorowej, p<0,001). W obu grupach stwierdzono poprawę frakcji wyrzutowej, stopień poprawy był wyższy w grupie stymulacji układu przewodzącego (39,7±13% vs. 33,1±12%, p<0,001). Pierwszorzędowy punkt końcowy występował rzadziej w grupie stymulacji układu przewodzącego niż w grupie stymulacji dwukomorowej (28,3% vs. 38,4%, HR 1,52, 95% CI 1,08-2,09, p=0,013).
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(22)01947-6/fulltext
