Pacjenci z kardiomiopatią rozstrzeniową i kardiomiopatią połogową wydają się mieć największą szansę na poprawę frakcji wyrzutowej lewej komory >3 miesięcy od rozpoznania HFrEF. W tej subanalizie badania PROLONG-II oceniono, u których pacjentów jest największa szansa na dalszą poprawę frakcji wyrzutowej od rozpoznania HFrEF. Włączono 353 chorych z nowo rozpoznaną HFrEF, których obserwowano blisko 3 lata. Etiologia niewydolności serca prezentowała się następująco:
- niedokrwienna (n=126; 35%),
- rozstrzeniowa (n=169; 48%),
- połogowa (n=27; 7%),
- pozapalna (n=24; 7%),
- inna (n=7; 2%).
W ciągu pierwszych 3 miesięcy frakcja wyrzutowa wzrosła we wszystkich analizowanych etiologiach, ale obserwowano większy wzrost w grupie z kardiomiopatią rozstrzeniową (9-9%) niż niedokrwienną (5-8%). Wykazano silniejszy wzrost w grupie kardiomiopatii połogowej (20-10%) i pozapalnej (15-9%) niż rozstrzeniowej i niedokrwiennej. U chorych z kardiomiopatią rozstrzeniową i połogową obserwowano dalszy, istotny wzrost frakcji wyrzutowej później niż po 3 miesiącach (o ok. 10%).
https://digital-congress.escardio.org/EHRA-Congress/sessions/3921-eposters-day-1
