Pacjenci z migotaniem przedsionków po zamknięciu uszka lewego przedsionka rzadziej doznają udarów niedokrwiennych prowadzących do trwałej niesprawności lub zgonu w porównaniu z leczonymi bezpośrednimi doustnymi antykoagulantami. Autorzy przeanalizowali retrospektywnie dane kolejnych pacjentów poddanych zamknięciu uszka lewego przedsionka w 8 ośrodkach, u których wystąpił udar niedokrwienny i pacjentów leczonych bezpośrednim doustnym antykoagulantem, u których również wystąpił udar niedokrwienny. Oceniono częstość udarów prowadzących do trwałej niesprawności lub zakończonych zgonem (zmodyfikowana skala Rankina 3-5) przy wypisie i po 3 miesiącach. Zidentyfikowano 447 pacjentów z migotaniem przedsionków po udarze niedokrwiennym: 322 było leczonych bezpośrednim doustnym antykoagulantem (średni wiek ok. 73 lata), a 125 miało zamknięte uszko lewego przedsionka (średni wiek ok. 77 lat, p=0,002). Pacjenci po zamknięciu uszka uzyskali wyższy wynik w punktacji HAS-BLED (3,0 vs. 2,0, p=0,004), częściej mieli epizody krwawień w wywiadzie (54,4% vs. 23,6%, p<0,001), ale wynik w skali CHA2DS2-VASc był porównywalny w obu grupach (5,0, p=0,28). Udary, które wystąpiły po zamknięciu uszka rzadziej prowadziły do trwałej niesprawności lub były zakończone zgonem zarówno przy wypisie (38,3% vs. 70,3%, p<0,001), jak i 3 miesiące później (33,3% vs. 56,2%, p<0,001) w porównaniu do grupy leczonej bezpośrednim doustnym antykoagulantem.
Udary na leczeniu bezpośrednim antykoagulantem vs. po zamknięciu uszka lewego przedsionka
