Jak wynika z dużego, wieloośrodkowego badania, u pacjentów po wykonaniu „upgradu” urządzenia do CRT-D obserwuje się gorszą odpowiedź kliniczną oraz niższe wskaźniki prognostyczne długotrwałego przeżycia niż u pacjentów poddawanych implantacji rozrusznika de novo. W badaniu Vamos’a i wsp. pacjenci z niewydolnością serca (klasa NYHA II-IV; LVEF 35%, QRS> 120ms) byli kwalifikowani do implantacji de novo. Natomiast u pacjentów, u których częściej obserwowano występowania migotania przedsionków, przewlekłej niewydolności nerek z obniżonym wskaźnikiem GFR, cukrzycą czy dyslipidemią, aktualizowano urządzenie do CRT-D. Implantacja de novo skutkowała częstszą poprawą wydolności o przynajmniej jedną klasę NYHA, poprawę frakcji wyrzutowej lewej komory oraz zmniejszenie wymiaru końcoworozkurczowego lewej komory. Co więcej, wskaźnik przeżycia był znacznie gorszy w grupie pacjentów poddanych wymianie z „upgrade” do CRT-D.
Implantacja de novo urządzenia stymulującego pracę serca wiąże się z większymi korzyściami niż upgrade do CRT-D. Niniejsze doniesienia znajdują potwierdzenie w prospektywnych randomizowanych badaniach; między innymi w aktualnie trwającym badaniu BUDAPEST-CRT (NCT02270840).
Autor: Michał Chudzik
Źródło/a:
POBIERZ – Upgrade do CRT mniej korzystne od implantacji de novo.
