Algorytmy zmniejszające odsetek stymulacji prawej komory mogą zmniejszać występowanie przetrwałego/utrwalonego migotania przedsionków i hospitalizacji z przyczyn sercowo-naczyniowych bez zwiększania ryzyka działań niepożądanych. Włoscy naukowy przeprowadzili przegląd systematyczny dotyczący związku między algorytmami redukującymi odsetek stymulacji prawokomorowej a występowaniem przetrwałego/utrwalonego migotania przedsionków, hospitalizacji z przyczyn sercowo-naczyniowych, zgonów, działań niepożądanych. Zidentyfikowano 8 badań, do których włączono ponad 7 tys. pacjentów. W porównaniu z klasyczną stymulacją DDD pacjenci z włączonymi algorytmami do unikania stymulacji prawokomorowej mieli:
- niższe ryzyko wystąpienia przetrwałego/utrwalonego migotania przedsionków (OR 0,74; 95% CI 0,57-0,97),
- niższe ryzyko wystąpienia hospitalizacji z przyczyn sercowo-naczyniowych (OR 0,77; 95% CI 0,61-0,97).
Nie było istotnych różnic między grupami w śmiertelności (OR 1,01; 95% CI 0,78-1,30), ani w działaniach niepożądanych (OR 1,03; 95% CI 0,81-1,29). Warto podkreślić, że nie wykazano istotnej interakcji między stosowaniem algorytmów redukujących odsetek stymulacji prawokomorowej a badaniami, do których włączono duży odsetek pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym. Średni odsetek stymulacji komorowej w grupie z włączonymi algorytmami do jej unikania wyniósł 7,96% (95% CI 3,13-20,25) w porównaniu z 45,11% (95% CI 26,64-76,38) w grupie DDD.
https://academic.oup.com/europace/advance-article/doi/10.1093/europace/euae212/7730915
