Na łamach Journal of Cardiac Failure opublikowano wyniki nowej analizy badania MADIT-CRT poświęconej zmianom farmakoterapii. Mimo, że wiedza dotycząca korzyści z terapii poszczególnymi grupami leków poprawiających rokowanie w niewydolności serca jest powszechna, wciąż istotny odsetek pacjentów nie może przyjmować tych środków z uwagi na występowanie działań niepożądanych czy współistniejących chorób. W prezentowanej publikacji sprawdzono, jak zmienia się farmakoterapia pacjentów z implantowanym CRT i jaki ma to wpływ na ich rokowanie.
Terapia CRT przynosiła więcej korzyści w grupie pacjentów, którzy po implantacji dalej przyjmowali inhibitor konwertazy angiotensyny lub sartan i u których odstawiono lub zmniejszono dawkę diuretyku. W analizie wieloczynnikowej terapia diuretykiem zwiększała ryzyko hospitalizacji z powodu niewydolności serca lub zgonu (HR 1,87, 95% CI 1,45-2,41, p<0,001). Z kolei leczenie inhibitorem konwertazy lub sartanem pozwalało zmniejszyć ryzyko hospitalizacji z powodu niewydolności serca lub zgonu o 42% (HR 0,58, 95% CI 0,42-0,80, p=0,001).
Autorzy skomentowali wyniki pisząc, że możliwość odstawienia/zmniejszenia dawki diuretyku i pozostania na leczeniu inhibitorem konwertazy/sartanem była wśród części badanych najprawdopodobniej związana z korzystną hemodynamicznie odpowiedzią na CRT.
Odsetek pacjentów przyjmujących diuretyki
| wyjściowo | rok | 2 lata | |
| Non-responders | 72% | 78,1% | 80,5% |
| Responders | 72% | 71,5% | 75% |
| Superresponders | 66% | 66,2% | 64% |
Non-responders ? <15% spadek LVESV
Responders ? 15-29% spadek LVESV
Superresponders – ?30% spadek LVESV
Źródło: J Cardiac Fail 2015 doi: 10.1016/j.cardfail.2015.03.006
Łukasz Januszkiewicz
