Badacze z niemieckich ośrodków w Duesseldorfie i Bochum sprawdzili czy stężenia TSH i fT4 w osoczu mają związek z występowaniem arytmii komorowych u pacjentów kierowanych do implantacji ICD.
W tym celu przeanalizowali retrospektywne dane 112 kolejnych pacjentów w eutyreozie poddawanych pierwszej implantacji ICD w prewencji pierwotnej nagłego zgonu sercowego w latach 2013-2016. Średnia wieku badanej grupy wyniosła 63 lata, 84% stanowili mężczyźni. Pierwszorzędowym punktem końcowym było wystąpienie adekwatnej terapii ICD. Przed zabiegiem oznaczono stężenie TSH i fT4. Z badania wykluczono pacjentów przyjmujących lewotyroksynę, tyreostatyki i amiodaron.
ICD implantowano w 67% przypadków z powodu kardiomiopatii niedokrwiennej, a w 33% z powodu kardiomiopatii rozstrzeniowej. W sumie u 13 osób (12%) stwierdzono adekwatną interwencję ICD w trakcie obserwacji trwającej 15,0?1,1 miesiąca (ATP n=13, wyładowanie ICD n=4). Pacjenci z interwencjami ICD mieli istotnie wyższe stężenie fT4 niż pacjenci bez interwencji układu (9,5?0,6 vs 16,2?0,2 pmol/L, p<0,001). W analizie ROC wykazano, że stężenie fT4 powyżej 17,9 pmol/L przewiduje interwencje ICD z najwyższą czułością (92,3%) i swoistością (74,7%). W analizie wieloczynnikowej jedynie fT4 (OR 2,15, p<0,001) i frakcja wyrzutowa lewej komory (OR 0,86, p<0,05) były istotnymi predyktorami adekwatnej interwencji ICD.
Podsumowując, w prezentowanej populacji osób kierowanych do implantacji ICD w prewencji pierwotnej wysokie prawidłowe stężenie fT4 było niezależnym czynnikiem ryzyka wystąpienia interwencji ICD.
Oprac. na podstawie Mueller P i wsp. High-normal ft4 as risk factor for malignant arrhythmia. B-PO04-137. Heart Rhythm 2018; Suppl 5
