Podczas ostatniego Kongresu Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego przestawiono wytyczne postępowania z pacjentami z migotaniem przedsionków.
Do najważniejszych nowości w zaleceniach należy zaliczyć wielodyscyplinarne podejście do leczenia pacjenta z migotaniem przedsionków, zwiększenie roli pacjenta w procesie terapeutyczno-diagnostycznym oraz zwiększenie roli ablacji w strategii kontroli rytmu serca. W kryteriach rozpoznania migotania przedsionków oprócz standardowej rejestracji 12-odprowadzeniowego EKG uwzględniono możliwość rozpoznania na podstawie jednokanałowego zapisu EKG. Dużo uwagi zostało poświęcone modyfikowalnym czynnikom ryzyka wystąpienia migotania przedsionków. Wśród zaleceń w klasie I znalazły się: redukcja masy ciała u otyłych pacjentów, szczególnie w przypadku kwalifikacji do zabiegu ablacji, ścisła kontrola czynników ryzyka i unikanie sytuacji wyzwalających w ramach strategii kontroli rytmu serca.
W najnowszych zaleceniach ablacja jako terapia po niepowodzeniu lub nietolerancji przynajmniej jednego leku antyarytmicznego klasy I lub III znalazła się w klasie pierwszej zaleceń niezależnie od typu migotania przedsionków (napadowe, przetrwałe z i bez czynników ryzyka nawrotu).
Warto również podkreślić, że ablacja jako metoda pierwszego rzutu jest rekomendowana w klasie IIa w przypadku napadowego i IIb w przypadku przetrwałego migotania przedsionków jako alternatywa do leków antyarytmicznych. Na podstawie wyników badań w populacji pacjentów z niewydolnością serca leczonych za pomocą ablacji z powodu migotania przedsionków wytyczne zalecają ablację w celu odwrócenia dysfunkcji lewej komory spowodowanej szybką czynnością komór w obrębie migotania przedsionków (klasa I) oraz w celu poprawy przeżycia i zmniejszenia ilości hospitalizacji w grupie pacjentów z niewydolnością serca i obniżoną frakcją wyrzutową wyrzucania lewej komory (klasa IIa).
