Zatorowość płucna w COVID-19 występuje dziewięć razy częściej niż w populacji ogólnej. Pacjenci z zatorowością płucną i COVID-19 mają mniej czynników ryzyka, mniej podwyższone stężenie D dimeru, a zmiany obejmują zwykle mniejsze tętnice płucne niż u pacjentów z zatorowością płucną bez COVID-19. Śmiertelność jest wyższa w grupie osób z zatorowością płucną i COVID-19 niż osób z zatorowością bez COVID-19. Autorzy przeanalizowali retrospektywnie dane wszystkich pacjentów z zatorowością płucną i COVID-19, którzy zgłosili się do 62 hiszpańskich oddziałów ratunkowych w trakcie pierwszej fali pandemii COVID-19. Do tej grupy dopasowano pacjentów z zatorowością płucną bez COVID-19. Zidentyfikowano 368 przypaków zatorowości płucnej u 74 814 pacjentów z COVID-19 w SOR (0,492%). Zatorowość płucna występowała w COVID-19 z częstością 310 na 100 000 osobolat w porównaniu z 35 na 100 000 osobolat w populacji bez COVID-19 (OR 8,95). D dimer > 1000 ng/ml, ból w klatce piersiowej i przewlekła niewydolność serca były niezależnie związane z zatorowością płucną u osób z COVID-19. Mimo iż w COVID-19 zatorowość płucna obejmowała zwykle mniejsze tętnice płucne, dysfunkcja prawej komory występowała z podobną częstością w obu grupach. Śmiertelność pacjentów z zatorowością płucną i COVID-19 wyniosła 16,0% (była porównywalna do śmiertelności pacjentów hospitalizowanych z COVID-19 bez zatorowości ? 16,6%), ale wyższa u pacjentów bez COVID-19 i zatorowością płucną (6,5%; OR 2,74; 95% CI 1,66-4,51).
https://academic.oup.com/eurheartj/advance-article/doi/10.1093/eurheartj/ehab314/6308640
