Zespół żyły głównej górnej związany z elektrodami często wymaga podejścia multidyscyplinarnego, w tym wenoplastyki i stentowania. Autorzy przeanalizowali retrospektywnie przypadki zespołu żyły głównej górnej związanego z elektrodami endokawitarnymi w Emory Healthcare w latach 2015-2023. Zidentyfikowano 15 pacjentów o średnim wieku 50 lat. Najczęstsze objawy zespołu żyły głównej górnej obejmowały: obrzęk twarzy, szyi, kończyn górnych (67%), duszność (53%), zawroty głowy (40%). Pacjenci mieli średnio 2±0,7 elektrod przechodzących w żyle głównej górnej, a czas od implantacji CIED wyniósł średnio 9,8±7,5 roku. U 13 osób wykonano zabieg przezskórnego usuwania elektrod. U 10 z nich przeprowadzono później stentowanie żyły głównej górnej i wenoplastykę, dwóch – samą wenoplastykę, a u jednego nie przeprowadzono po usuwaniu żadnego kolejnego zabiegu. U jednego pacjenta włączono z sukcesem samo leczenie przeciwkrzepliwe, a kolejny miał wykonaną jedynie wenoplastykę i implantację stentu z pozostawieniem dotychczasowych elektrod. W jednym przypadku doszło do perforacji żyły głównej górnej i tamponady podczas stentowania żyły głównej górnej, co leczono skutecznie założeniem stentu krytego i perikardiocentezą. Spośród 12 pacjentów po usuwaniu elektrod i wenoplastyce wraz ze stentowaniem u siedmiu wykonano reimplantację elektrody przezżylnie. U dwóch chorych doszło do nawrotu objawów, a u żadnej z pięciu osób bez reimplantacji elektrody nie doszło do nawrotu objawów.
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(24)02870-4/abstract
