U osób poniżej 50. roku życia blok przedsionkowo-komorowy o nieznanej przyczynie istotnie pogarsza rokowanie. W grupie pacjentów, która miała z tego powodu wszczepiony stymulator serca, stwierdzono prawie czterokrotnie wyższe ryzyko zgonu lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca, częstoskurczu komorowego, zresuscytowanego zatrzymania krążenia (złożony punkt końcowy). Dideriksen i wsp. ocenili dane z duńskich rejestrów ? wyselekcjonowano populację 517 pacjentów po implantacji stymulatora serca przed 50. r.ż. z powodu bloku przedsionkowo-komorowego o nieustalonej etiologii, do której dopasowano 5170 osób z populacji ogólnej. Mediana wieku w trakcie implantacji pierwszego stymulatora serca wyniosła 41,3 roku (IQR 32,7-46,2), a mediana obserwacji 9,8 roku (IQR 5,7-14,5). Złożony punkt końcowy wystąpił u 14,9% pacjentów z blokiem i 3,2% osób z grupy kontrolnej (HR 3,8; 95% CI 2,9-5,1; p < 0,001). Pacjenci ze stałym blokiem przedsionkowo-komorowym w chwili diagnozy mieli ok. 10-krotnie wyższe ryzyko wystąpienia złożonego punktu końcowego niż populacja ogólna (HR 10,6; 95% CI 5,7-20,0; p < 0,001), a ryzyko to było najwyższe w trakcie pierwszych 5 lat (HR 6,8; 95% CI 4,6-10,0; p < 0,001). Wyniki badania wskazują na potrzebę lepszej strategii opieki nad młodymi pacjentami z blokiem przedsionkowo-komorowym o nieznanej etiologii.
https://academic.oup.com/eurheartj/advance-article/doi/10.1093/eurheartj/ehab060/6143533
dr n. med. Łukasz Januszkiewicz
