Leczenie samym bezpośrednim doustnym antykoagulantem wiązało się z lepszymi wynikami niż brak leczenia przeciwkrzepliwego, leczenie przeciwpłytkowe lub terapia warfaryną u pacjentów z migotaniem przedsionków po udarze mózgu. Przebadano farmakoterapię u 23 165 chorych z migotaniem przedsionków, którzy doznali udaru niedokrwiennego. Oceniono u nich kolejne udary niedokrwienne, krwawienia wewnątrzczaszkowe, poważne krwawienia i śmiertelność. Wśród osób, które nie otrzymywały leku przeciwkrzepliwego przed udarem, 33,5% pozostało nadal bez leku przeciwkrzepliwego, a 39,2% włączono wyłączenie leczenie przeciwpłytkowe po udarze. W porównaniu z pacjentami na bezpośrednim doustnym antykoagulancie, pacjenci bez leczenia przeciwkrzepliwego mieli wyższe ryzyko wystąpienia udaru i zgonu (odpowiednio aHR 2,09 i 3,92), podobnie jak pacjenci na leku przeciwpłytkowym (aHR 1,32 i 1,28). Ryzyko poważnych krwawień pacjentów z włączoną po udarze warfaryną było wyższe w porównaniu z leczeniem bezpośrednim doustnym antykoagulantem (aHR 1,23). W podgrupie 769 osób otrzymujących bezpośredni doustny antykoagulant przed i po udarze zamiana na inny bezpośredni doustny antykoagulant wiązała się z istotnie wyższym ryzykiem kolejnego udaru niedokrwiennego (aHR 2,07). Natomiast nie opisano różnic w występowaniu krwawień wewnątrzczaszkowych, poważnych krwawień i śmiertelności w porównaniu z osobami pozostającymi na tym samym leku przeciwkrzepliwym. Wśród pacjentów na bezpośrednim doustnym antykoagulancie przed udarem ryzyko incydentów klinicznych było porównywalne w podgrupie, która pozostała wyłącznie na bezpośrednim doustnym antykoagulancie, jak i w podgrupie, której dołączono lek przeciwpłytkowy po udarze.
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(24)03094-7/abstract
