Pacjenci, u których w ciągu roku od implantacji CRT wystąpił częstoskurcz komorowy, cechują się gorszą odpowiedzią na terapię i dłuższym czasem aktywacji lewej komory. U 330 chorych po wszczepieniu CRT oceniono śmiertelność całkowitą i hospitalizacje z powodu niewydolności serca (punkt końcowy). Łącznie w rocznej obserwacji częstoskurcz komorowy stwierdzono u 43 pacjentów – mieli oni wyższe ryzyko wystąpienia punktu końcowego (p = 0,009). Szybkie częstoskurcze komorowe (> 200/min) w porównaniu z wolniejszymi częstoskurczami wiązały się z wyższym ryzykiem punktu końcowego (HR 2,14; 95% CI 1,06-4,34; p = 0,035). Sama terapia wysokoenergetyczna nie miała związku z punktem końcowym (wyładowanie vs. ATP: HR 1,49; 95% CI 0,73-3,03; p = 0,269). Pacjenci z arytmią komorową rzadziej odpowiadali na CRT (53% vs. 70%, p = 0,031) i mieli dłuższe czasy aktywacji lewej komory po stymulacji (174±23 ms vs. 143±36 ms, p = 0,003) niż chorzy bez arytmii komorowej.
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(23)02705-4/fulltext
