Badanie BioSync CLS potwierdza skuteczność stymulacji w omdleniach wazowagalnych
W trakcie dwuletniej obserwacji pacjentów z omdleniami odruchowymi randomizowanych do implantacji układu stymulującego serce w grupie DDD-CLS omdlenia występowały istotnie rzadziej niż w grupie ODO (22% vs. 68%; HR 0,23; 95% CI 0,11-0,47; p = 0,00005). Korzyści ze stymulacji w trybie DDD-CLS obserwowano we wszystkich analizowanych podgrupach: w zależności od wieku, płci, liczby omdleń, leczenia hipotensyjnego. Warto podkreślić niski wskaźnik NNT ? 2,2.
RATE-AF: digoksyna vs. beta-adrenolityki w utrwalonym migotaniu przedsionków
Digoksyna może być lekiem pierwszego rzutu u pacjentów z utrwalonym migotaniem przedsionków i niewydolnością serca ? wskazują wyniki badania RATE-AF przedstawione w sesji Late-Breaking Science. Po 6 miesiącach 96% osób z grupy di- goksyny przyjmowało ten lek (średnio 161 mcg), 89% ? beta-adrenolityk. Po pół roku nie stwierdzono istotnych różnic w jakości życia między grupami. W grupie digoksyny obserwowano większą poprawę zarówno w klasie mEHRA, jak i NYHA w porównaniu z grupą beta-adrenolityków (w obu przypadkach p < 0,001). W grupie digoksy- ny obserwowano w ciągu roku spadek NT- -proBNP z 1095 do 960 pg/ml, a w grupie beta-adrenolityków wzrost z 1041 do 1250 pg/ml (p = 0,005). Zaobserwowano również mniej działań niepożądanych w grupie di- goksyny niż w grupie betaadrenolityków (29 vs. 142, p < 0,001).
Omdlenia i upadki u pacjentów z migotaniem przedsionków
a ryzyko krwawienia śródczaszkowego
Analiza danych z badań RE-LY, AVER- ROES i ACTIVE A wskazuje na brak związku między upadkami i omdleniami a krwawieniem śródczaszkowym pacjentów z migotaniem przedsionków. Wywiad upadków lub omdleń nie był związany z występowaniem krwawienia śródczasz- kowego (HR 1,11; 95% CI 0,88-1,4). W analizie propensity score matching wywiad upadków lub omdleń zwiększał ryzyko zgonu (HR 1,14; 95% CI 1,07-1,22), udaru (HR 1,17; 95% CI 1,05-1,3), zawału serca (HR 1,28; 95% CI 1,09-1,52) i poważnego krwawienia (HR 1,27; 95% CI 1,16-1,4). Dodatkowo, wywiad omdlenia lub udaru wiązał się z wyższym ryzykiem wystąpienia krytycznego urazu (OR 1,97; 95% CI 1,52-2,54), poważnego urazu (OR 2,06; 95% CI 1,75-2,43), innego urazu (OR 1,58; 95% CI 1,46-1,72). Zdaniem autorów wywiad omdleń i upadków nie stanowi przeciwwskazania do leczenia antykoagulantem, wręcz to leczenie jest wskazane, biorąc pod uwagę podwyższone ryzyko zgonu, udaru, zawału serca.
Rejestr leczenia przeciwkrzepliwego niemieckich pacjentów z migotaniem przedsionków
W analizie administracyjnej bazy danych w Deutsche Analysedatenbank für Evaluation und Versorgungsforschung dopasowane ryzyko zatorowości obwodowej lub udaru mózgu było niższe w gru- pie edoksabanu niż apiksabanu (HR 0,83; 95% CI 0,69-0,99), dabigatranu (HR 0,54; 95% CI 0,40-0,74), riwaroksabanu (HR 0,72; 95% CI 0,60-0,87) i antagonistów witaminy K (HR 0,65; 95% CI 0,53-0,78). Edoksaban wiązał się z niższym ryzykiem poważnych krwawień niż dabigatran (HR 0,73; 95% CI 0,55-0,98), riwaroksaban (HR 0,74; 95% CI 0,63-0,87) i antagoniści witaminy K (HR 0,47; 95% CI 0,40-0,55). Ryzyko poważnych krwawień było podobne w grupie edoksa- banu i apiksabanu (HR 1,09; 95% CI 0,92- 1,30; p = 0,33).
Biomonitor III vs. Reveal Linq
Dłuższy wektor rejestratora Biotronik Biomonitor III (75 mm) rejestruje lepszy sygnał przedsionkowy niż rejestrator Medtronic Reveal Linq (45 mm). Załamki P były o 89% większe w grupie z Biomonitorem III niż w grupie z Reveal Linq, a zespoły QRS o 20% większe (odpowiednio 0,072?0,039 vs. 0,038?0,022 mV, p = 0,0001 i 0,83?0,42 vs. 0,69?0,45 mV, p = 0,095). W wieloczynnikowej analizie regresji pokazano, że większy wskaźnik BMI, płeć żeńska i rejestrator Reveal Linq wiązały się z niższą amplitudą załamka P (p < 0,001).
Nawracające omdlenia u pacjentów ze stymulatorem i bradyarytmiami
Nawet co piąty pacjent ze wszczepionym stymulatorem ma nawroty omdleń po zabiegu. Pięcioletni wskaźnik występowania ponownego omdlenia w duńskim rejestrze wyniósł 19,3% (95% CI 18,4-20,2). Omdlenia częściej nawracały u mężczyzn, powyżej 80. roku życia, nadużywających alkoholu, z krwawieniem, POChP, przewlekłą chorobą nerek, udarem mózgu i chorobą nowotworową. Z kolei migota- nie przedsionków wiązało się z rzadszym nawrotem omdleń. Zaobserwowano, że pacjenci z zaawansowanymi zaburzeniami przewodzenia przedsionkowokomorowe- go mają niższe ryzyko ponownych omdleń w porównaniu z pacjentami z dysfunkcją węzła zatokowego (HR 0,85; 95% CI 0,76- 0,94; p = 0,003).
Wartość prognostyczna załamka T w po– pulacji ogólnej
Załamki T o niskiej amplitudzie są związane z podwyższonym ryzykiem nagłego zgonu sercowego w populacji ogólnej. W analizie wieloczynnikowej okazało się, że zarówno ujemne załamki T (HR 3,91; 95% CI 2,30-6,64), jak i załamki T o małej amplitudzie (HR 1,80; 95% CI 1,17-1,91) wiążą się z wyższym ryzykiem nagłego zgonu sercowego w porównaniu z prawidłowymi załamkami T. Ujemne załamki T i załamki T o niskiej amplitudzie wiązały się z ze zgonem z przyczyn kardiologicznych (odpowiednio HR 2,34; 95% CI 1,75-3,13; HR 1,49; 95% CI 1,17-1,91) i śmiertelnością całkowitą (odpowiednio HR 1,85; 95% CI 1,50-2,27; HR 1,45; 95% CI 1,24-1,70).
dr n. med. Łukasz Januszkiewicz
