U pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową pofragmentowane zespoły QRS w kilku, a nie w jednym, odprowadzeniu wiążą się z gorszym rokowaniem. Badanie przeprowadzono na grupie 290 kolejnych pacjentów z kardiomiopatią rozstrzeniową z frakcją wyrzutową lewej komory ? 40% i wąskim zespołem QRS, którym wykonano badanie MRI. Pofragmentowane zespoły QRS zdefiniowano jako obecność zespołów QRS o morfologii RSR? w ? 2 odprowadzeniach znad ściany przedniej (V1-V5), dolnej (II, III, aVF) lub bocznej (I, avL, V6). Pacjentów przydzielono do jednej z trzech grup: bez pofragmentowanych zespołów QRS (n = 77), z pofragmentowanymi zespołami QRS w jednym odprowadzeniu (n = 133), z pofragmentowanymi zespołami QRS w ? 2 odprowadzeniach (n = 80). Pierwszorzędowym punktem końcowym był zgon z powodu niewydolności serca, nagły zgon sercowy, zatrzymanie krążenia ze skuteczną resuscytacją.
W trakcie obserwacji trwającej średnio 3,8 roku pierwszorzędowy punkt końcowy wystąpił u 11% badanych. W analizie Kaplana-Meiera stwierdzono wyższy odsetek pierwszorzędowego punktu końcowego i większą śmiertelność całkowitą w grupie z pofragmentowanymi zespołami QRS w ? 2 odprowadzeniach (odpowiednio p = 0,004 i 0,017). W analizie wieloczynnikowej Coxa potwierdzono, że pofragmentowane zespoły QRS w ? 2 odprowadzeniach były istotnym statystycznie predyktorem twardych punktów końcowych w grupie osób z kardiomiopatią rozstrzeniową (HR 2,23; 95% CI 1,07-4,67; p = 0,032). Dodatkowo wśród osób z pofragmentowanymi zespołami QRS w ? 2 odprowadzeniach opisano najwyższy odsetek pacjentów z późnym wzmocnieniem pokontrastowym (39% vs. 21% w grupie bez pofragmentowanych QRS i 22% w grupie z jednym odprowadzeniem z pofragmentowanymi QRS).
dr n. med. Łukasz Januszkiewicz
https://academic.oup.com/europace/advance-article-abstract/doi/10.1093/europace/euaa193/5992360
