Rodzaj arytmii a nie sama terapia ICD wydaje się mieć dokładniejszym predyktorem zgonu u osób z ICD – wskazuje analiza 5516 pacjentów biorących udział w badaniach: MADIT-II, MADIT-RISK, MADIT-CRT, MADIT-RIT, RAID. Autorzy stworzyli cztery modele związku między terapią urządzenia a śmiertelnością:
- model I uwzględniający rodzaj terapii dostarczonej przez ICD,
- model II uwzględniający rodzaj arytmii leczonej przez ICD,
- model III uwzględniający rodzaj terapii dostarczonej przez ICD i rodzaj arytmii,
- model IV uwzględniający ryzyko związane z powtarzającymi się wyładowaniami ICD.
W modelu I pierwsze adekwatne wyładowanie ICD wiązało się z wyższym ryzykiem zgonu z lub bez współistniejących nieadekwatnych wyładowań (HR 2,78 p<0,001 i HR 2,31 p=0,12), a same nieadekwatne wyładowania nie miały związku z śmiertelnością (HR 1,23, p=0,42). Podobnie terapia ICD z powodu VT ?200/min lub VF wiązała się z podwyższonym ryzykiem zgonu z lub bez współistniejącej terapii z powodu VT <200/min (HR 2,25 i 2,62, p<0,001), podczas gdy adekwatne terapie z powodu VT <200/min lub nieadekwatne terapie nie wiązały się z śmiertelnością (p>0,1). W trzecim modelu wykazano, że adekwatne terapie z powodu VF, wyładowania z powodu VT ?200/min bez uprzedniej terapii ATP, a także wyładowania z powodu VT ?200/min po nieskutecznym ATP wiązały się z najwyższym ryzykiem zgonu (dla wszystkich przypadków HR >2,8, p<0,001). Dwa lub więcej adekwatne wyładowania nie zwiększały ryzyka zgonu w porównaniu do jednego adekwatnego wyładowania.
dr n. med. Łukasz Januszkiewicz
