Nawet co czwarty pacjent po COVID-19 może cierpieć na zaburzenia funkcji układu autonomicznego w ciągu pół roku po infekcji. Do badania włączono 205 pacjentów skierowanych do poradni post-COVID-19. Kierowano do niej osoby, które wcześniej były hospitalizowane z powodu infekcji, które miały objawy ograniczające codzienne czynności powyżej 12 tygodni od infekcji, ból w klatce piersiowej lub zmiany w EKG w trakcie ostrej choroby. W poradni zbierano dokładny wywiad dot. objawów, wykonywano sercowo-płucny test wysiłkowy. Zaburzenia czynności układu autonomicznego rozpoznawano w przypadku spoczynkowego HR>75/min, wzrostu HR podczas wysiłku <89/min, powrotu HR <25/min minutę po wysiłku. W sumie u 51 (25%) chorych rozpoznano zaburzenia czynności układu autonomicznego. Nie stwierdzono związku między objawami, poczuciem ograniczenia aktywności fizycznej a zaburzeniami czynności układu autonomicznego. Zauważono, że pacjenci z dysautonomią mieli obiektywne cechy ograniczenia aktywności fizycznej (gorszy przebieg krzywej VO2 względem mocy, 219?37W vs. 253?52W, p<0,001; niższe pobieranie tlenu na szczycie wysiłku, 30,6?5,5 ml/kg/min vs. 35,8?7,6 ml/kg/min, p<0,001; gorszy wskaźnik efektywności wentylacyjnej VE/VCO2 29,9?4,9 vs. 27,7?4,7, p=0,005).
https://www.heartrhythmjournal.com/article/S1547-5271(21)02430-9/fulltext
